Otobüs maceralarıyla bir tebessüm oluşur kiraz dudaklarda,
Kahkahalar patlar katıla katıla.
Zira olaylar,
Her zaman böyle gelişmez yollarda… (Dramatik olma çabası)
Avrupa Futbol Şampiyonası, İspanya-Almanya final maçını izledik arkadaşlarla. (İspanyol kardeşlerimiz öcümüzü aldı). Nevizade taraflarındayız. Ertesi gün gidilecek işlerimiz olduğundan maçtan sonra başka bi’ yere gitmedik.
Atladık arkadaşın arabaya. Köprüyü geçtik, Bostancı sapağından E-5’e çıkacağız; şofer arkadaşın atraksiyon arayışları ilk meyvelerini toplamaya başlıyor. Nane şekeri renginde ’93 model pejomuz hızlı girilen virajda göt atıyor, ama toparlıyoruz. ’83 model iki deli bu olaya katıla katıla gülüyoruz:
’83 model deliler: Ya takla atsaydık abi, hahaha… (Bak şimdi hiç komik gelmiyor.)
Yolumuza devam ediyoruz. Havadan sudan konuşuyoruz. Tatile nereye gitsek diyoruz. Arabayı alıp Kelebekler’e mi gitsek diyoruz. Abi yavaş ol diyorum. Şofer yine hızla viraja giriyor. Anlıyorum ki fena bir kaza ile kucaklaşmak üzereyiz. Kalın ve yeşil bir direk hızla bize doğru geliyor. Ama nasıl olur, o bir direk.
ÇATAAAA!!!!!
Kalın ve yeşil sokak lambası, kaportayı olduğu gibi eziyor, motor dağılıyor. Kaza bitiyorum dediğinde kalın ve yeşil direkle burun buruna geldiğimizi görüyorum. Ve hastanede uyanıyorum.
Dokununca kapanan böcekler vardır, bildiniz değil mi? Heh işte, kaza öncesi o şekilde kapanmasaydım, şu yazıları okuyamazdınız. Gerçekten. Dün tişötümü çıkarırken koluma bi’ şey takıldı. Acıdı. Baktım, kazadan kalan camlar kolumda bi’ delik bulmuş, çıkmaya çalışıyorlar. Cımbızla çektim hepsini tek tek. (7 ay oldu kazayı yapalı)
Hiç dramatik olamadım. Bu arada, ön camdaki 2 çatlak nokta, bizim kafa izlerimiz. Arkadaş benden biraz daha uzun olduğu için onun izi biraz daha yukarıda kalmış.
O.M. 